Verslag: Bike4Parkinson 2015

10 september 2015

Vijf over zes. In de ochtend. Het is nog donker als ik een klop
op het raam hoor en een gezicht zie. Mariëtta van het Radboudumc
komt me ophalen. We kennen elkaar niet, maar dat weerhoudt ons er
niet van de heen- en terugweg met elkaar in gesprek te zijn.
We rijden het licht tegemoet en verbazen ons over het feit dat het
nog steeds droog is.

Op de parkeerplaats is het nog niet druk. Het gras en de klei is
wat vochtig. Dat er mensen zijn die veel regen verwachten, horen we
aan een vraag van iemand aan de parkeerwachter. “Is hier straks ook
een tractor aanwezig?” Fietshumor. Het is een klein stukje
lopen naar de start. Een flinke groep B4Pers staan al bij de tent
te wachten en te fourageren. Wat me blij verrast, is dat er
zo veel medewerkers van de Radboud meefietsen.

In fietskleding zie je er toch anders uit: ik moest even goed
kijken om mijn behandelend neuroloog te herkennen. Gelukkig kende
ik wel wat mensen, al of niet van zien. Het was ook fijn mensen
weer te ontmoeten, die vorig jaar ook mee maar Utrecht zijn
gefietst naar het ParkinsonNet congres november vorig jaar.

Vlak voor de start nog even een woordje van Bas Bloem. Gert-Jan
Grapendaal krijgt een woord van dank voor het organiseren van B4P,
in samenwerking met Michael Boogerd. En er is aandacht voor Gijs de
Vries, parkinsonpatiënt, die ruim € 5000,- ingezameld heeft
en ook meefietst. Na de gebruikelijke groepsfoto vertrekken
we dan. Een grote groep, minstens 40 fietsers, patiënten, artsen en
medewerkers van het Radboudumc en mensen als Luc Pluijmen, die
volgens mij stiekem door Bas Bloem is betaald om hem aan de voet
van de Cauberg af te zetten.

In het begin gaat het nog lekker rustig. De coördinatoren houden
nog het overzicht of iedereen er nog wel bij is. En de juiste
afstand fietst. Je zult maar 110km fietsen terwijl je er eigenlijk
maar 60 km wil! En natuurlijk wil Marten Munneke ook nog even
kijken hoe snel hij een binnenband kan verwisselen. Ik heb in ieder
geval ruim de tijd om een uitgebreide plaspauze te
houden.

Maar hoe mooier het landschap om ons heen wordt, hoe meer
de grote groep wat uit elkaar valt. Prachtige uitgestrekte dalen,
die zelf ook verrast zijn dat ze niet versluierd worden door regen
of mist. Af en toe een zonnetje maakt het bijna sprookjesachtig. En
doet ons fietsers weer bewust worden om te genieten van al dat
moois. En dan denk ik weer aan mijn motto van vorig jaar:
laat op elke heuvel een zorg achter! Er waren zulke mooie
plekken om dat te doen. Ik heb zo lekker gefietst, dat ik
uiteindelijk meer heuvels over had dan zorgen.

Geregeld zijn er verzamelstops. En dan komen we aan bij de
verzorgingspost na ongeveer 69 km. De gebruikelijke taferelen. Een
lange rij voor die ene wc. Koeken, repen en bananen eten en
inslaan. Drinkwater verversen, al of niet met (gezonde) poeder
erin. En praten.

En ik zie Bas wat onrustig worden. “Kom, Martin, we gaan
verder.” Anderen reageren niet meteen en dus gaan we. Eerst nog
even rustig om de andere bij te laten komen. Maar ze komen niet. En
rustig de klimmetjes doen gaat niet echt. Dan val je om. Allebei
gaan we toch de benen voelen. Ik kan Bas net bijhouden als we aan
het klimmen zijn. Als we afdalen laat Bas me voorgaan, omdat ik
niet zo hard naar beneden durf. Ik zie wel dat Bas graag nog wat
meer versnellingen zou willen hebben. Maar hoe hard hij ook op de
schakelaar druk, en komt geen kleiner verzetje bij. Ik ben dan ook
blij, dat ik de laatste lange klim voor de Cauberg voor Bas kan
fietsen om hem te steunen.

Bij de laatste stop voor de Cauberg verbaasde gezichte toen Bas
en ik eraan kwamen. Onder andere Bart, Marten, Luc en Marco hebben
zich uit de naad gefietst omdat ze dachten dat wij nog voor ze
zaten. Ze zijn ons vast gepasseerd, toen wij een plaspauze
hielden.

De Cauberg wordt een mooie afsluiting van een prachtige tocht.
Patiënt en artsen en medewerkers samen op de fiets. Geweldig toch.
Met het achterliggende doel om geld op te halen voor het
fietsonderzoek.
Ik voel me vereerd patiënt te zijn bij zulke zorgverleners.

– Martin van Lokven

Over Martin van Lokven

Martin is 65 jaar. Sinds drie jaar is parkinson vastgesteld,
ongeveer gelijktijdig met de vaststelling van een hersentumor bij
zijn inmiddels overleden vrouw en het ingaan van zijn pensioen.
Martin was basisschoolleraar, waarvan de laatste 22 jaar op de
Vrijeschool in Arnhem. Het schrijven helpt hem een balans te vinden
in denken en voelen en zo parkinson een plek te geven in zijn
leven.